Jak się okazuje nie od początku na fladze polski widniał czerwony kolor. Pierwotnie był to karmazyn, uznawany za kolor dostojeństwa i bogactwa. Na ten drogi barwnik do tkanin nazywany koszenil, mogli pozwolić sobie tylko najbogatsi szlachcice i królowie. Produkowany był z larw czerwca polskiego, owada często występującego na wsiach. Co ciekawe larwy te były jednym z czołowych towarów eksportowych Polski w wieku XV i XVI.
Za czasów I Rzeczpospolitej popularnym symbolem polskości był biały orzeł na czerwonym tle. Prawdopodobnie od tego czasu te barwy na stałe wyryły się w polskich sercach. Orzeł, nazywany królem ptaków, miał swoje odniesienie w legendzie o Lechu, Czechu i Rusie.
Lech, podróżując z dwójką swoich towarzyszy zauważył na drzewie ogromne gniazdo z trzema pisklętami. Młodych ptaków strzegł orzeł, gdy Lech na niego spojrzał ten rozpostarł swoje skrzydła na tle czerwonego nieba. W tym miejscu powstało Gniezdno (obecnie Gniezno).
Podczas świetności Rzeczpospolitej Obojga Narodów flaga złożona była z trzech elementów. Dwa czerwone pasy, oddzielone jednym białym. Na środku umieszczano czterodzielny herb Rzeczpospolitej Obojga Narodów.
Flaga polski od zawsze miała duże znaczenie podczas bitew, a sami Polacy uwielbiali szczycić się swoimi barwami. Jan Długosz pisze o „chorągwi wielkiej, na której wyszyty był misternie orzeł biały z rozciągnionemi skrzydły, dziobem rozwartym i z koroną na głowie, jako herb i godło całego Królestwa Polskiego”.
Biało-czerwoni
Z okazji pierwszej rocznicy Konstytucji 3 maja w 1792 roku, na ulicach Warszawy podczas demonstracji mężczyźni mieli biało-czerwone szarfy przepasane przez klatkę piersiową.
Podczas insurekcji kościuszkowskiej powstańcy także korzystali z tych barw. Od tamtych czasów polscy wojownicy niepodległościowi byli znani z tych kolorów na całym świecie. Biel symbolizowała czystość i niepokalanie, a czerwień odwagę i waleczność. Na przestrzeni wieków Polacy udowodnili że te dwie barwy nie są nazywane „narodowymi” bez powodu.
